فیلم مادر کاناپه اثری عمیق، نمادین و انسانی‌ست که در بطن داستانی ساده، روابط پیچیده خانوادگی و بحران‌های سرکوب‌شده را کاوش می‌کند. داستان درباره دیوید است، مردی خسته و سردرگم که در میانه‌ی بحران‌های شخصی و خانوادگی، به همراه مادر بیمار و سه خواهرش به فروشگاه مبل می‌رود تا یک کاناپه جدید بخرد. اما انتخاب یک کاناپه ساده، بهانه‌ای می‌شود برای رویارویی با سال‌ها خاموشی، رنج‌های پنهان و گره‌هایی که در فضای بسته خانواده نهفته است. مادر دیوید، با تصمیمی غیرمنتظره، روی یکی از کاناپه‌ها می‌نشیند و دیگر از جایش بلند نمی‌شود؛ گویی که آن کاناپه آخرین پناهگاه او در برابر جهانی‌ست که دیگر توان مواجهه با آن را ندارد. این رفتار، که در ابتدا مضحک به نظر می‌رسد، به‌مرور به عاملی برای آشکار شدن تنش‌های فروخورده بین اعضای خانواده تبدیل می‌شود. خواهران دیوید هر یک دیدگاه و زخمی خاص خود را دارند، و در تقابل با سکون مادر، زبان به گلایه و بازگویی خاطرات تلخ می‌گشایند. دیوید، در میانه‌ی این بحران احساسی، می‌کوشد تعادلی میان عقل و احساس برقرار کند، اما خودش نیز در برابر سنگینی گذشته و ناکامی‌های امروز، از پا درمی‌آید. کاناپه، به‌تدریج از یک شیء معمولی به نمادی از سکون، انکار واقعیت و در عین حال، اعتراض تبدیل می‌شود. مادر کاناپه با بهره‌گیری از طنزی تلخ و روایتی مینیمالیستی، مفاهیم بزرگی مانند انزوا، بار مسئولیت خانوادگی، و نیاز به فرار از واقعیت را با ظرافت بررسی می‌کند. در پایان، تماشاگر با این پرسش تنها می‌ماند: آیا گاهی نشستن و نرفتن، خود نوعی اعتراض است یا تسلیم؟
مادر کاناپه داستان دیوید و خانواده‌اش را روایت می‌کند که برای خرید کاناپه‌ای جدید به فروشگاهی می‌روند. مادر دیوید تصمیم می‌گیرد روی یکی از کاناپه‌ها بنشیند و دیگر بلند نشود، که این رفتار به نقطه‌ای برای شکستن سکوت‌های خانوادگی تبدیل می‌شود. تنش‌ها، زخم‌های قدیمی و اختلافات پنهان میان اعضا یکی‌یکی نمایان می‌شوند. کاناپه، به نمادی از فرار، سکوت و اعتراض در برابر واقعیت بدل می‌شود. فیلم با نگاهی نمادین و انسانی، روابط خانوادگی و فشارهای روانی را زیر ذره‌بین می‌برد.
