در فیلم علمی-تخیلی "بیدارم کن" (Turn Me On - 2024)، جهان در آینده‌ای نه‌چندان دور را به تصویر می‌کشد که در آن احساسات انسانی تحت کنترل سیستماتیک قرار گرفته است. همه شهروندان موظفند روزانه قرصی به نام "ایموتکس" مصرف کنند که شادی، غم، عشق و تمام هیجانات را سرکوب می‌نماید تا جامعه‌ای "منطقی" و بدون تنش ایجاد شود. در این میان، "نوا" و "لیا"، زوج جوانی که به تازگی با هم آشنا شده‌اند، جرأت می‌کنند مصرف قرص را متوقف کنند و دنیای کاملاً جدیدی از احساسات را تجربه نمایند. اولین بوسه‌های پراحساس، خنده‌های از ته دل و حتی مشاجرات پرتنش، برای آنها مانند کشف قاره‌ای ناشناخته است. اما این آزادی عاطفی پیامدهایی دارد: سیستم نظارتی که از طریق هوش مصنوعی فعالیت می‌کند، شروع به شناسایی این "ناهنجاری رفتاری" می‌کند. در حالی که نوآ و لیا عمیق‌تر در رابطه عاطفی خود غرق می‌شوند، مأموران "وزارت تعادل عاطفی" به دنبال آنها می‌گردند تا این تهدید علیه نظم اجتماعی را خنثی کنند. فیلم با بهره‌گیری از تصاویر خیره‌کننده از شهری فوق مدرن اما سرد و بی روح، تضاد بین زندگی کنترل‌شده و آزادی احساسی را به نمایش می‌گذارد. موسیقی متن فیلم که از ملودی‌های مکانیکی به سمفونی‌های پرشور تبدیل می‌شود، به زیبایی این تحول درونی شخصیت‌ها را همراهی می‌کند. در نهایت، زوج جوان باید انتخاب کنند: بازگشت به زندگی بی‌احساس اما امن، یا فرار به دنبال عشقی که ارزش ریسک کردن دارد؟
در فیلم "بیدارم کن" (2024)، در آینده‌ای dystopian که احساسات انسان‌ها با قرص‌های روزانه سرکوب می‌شود، زوج جوانی به نام‌های نوا و لیا تصمیم می‌گیرند مصرف دارو را قطع کنند. آنها عشق، شادی و تمام طیف احساسات انسانی را کشف می‌کنند، اما سیستم نظارتی که از هوش مصنوعی استفاده می‌کند، آنها را به عنوان تهدیدی برای نظم اجتماعی شناسایی می‌کند. این فیلم پرسش‌های عمیقی درباره قیمت واقعی آرامش مصنوعی و ارزش آزادی عاطفی مطرح می‌کند.
