فیلم *تاریکی: هتل ارواح* (۲۰۲۱) با ترکیب ژانرهای وحشت و معمایی، داستانی پرتعلیق را حول محور یک هتل تسخیرشده روایت می‌کند. گروه مستندسازان و شکارچیان ارواح که عمدتاً آماتور هستند، با انگیزه‌های مختلفی مانند شهرت، کنجکاوی یا حل رازهای ماورایی به هتل قدم می‌گذارند. فضاسازی تاریک و موسیقی پرتنش، حس claustrophobia (ترس از فضای بسته) و اضطراب را تقویت می‌کند. شخصیت‌پردازی سطحی اما کارآمد است و هر فرد نماینده‌ی یک آرک تیپ horror کلاسیک (مثل شکاک، مذهبی، یا جویای حقیقت) است. فیلم با استفاده از jump scareها و صداهای ناگهانی، بیشتر بر وحشت لحظه‌ای تکیه دارد تا ترس روانی. با این حال، برخی صحنه‌ها از نظر منطق داستانی ضعیف هستند، مثلاً تصمیم‌گیری‌های غیرعاقلانی شخصیت‌ها برای ماندن در هتل علیرغم خطرات آشکار. تم‌های مرگ، گناه گذشته و انتقام ارواح به‌صورت کلیشه‌ای مطرح می‌شوند اما عمق ندارند. پایان‌بندی باز فیلم امکان تفسیرهای مختلف را می‌دهد، از جمله احتمال تسخیر یا توهم جمعی. فیلم اگرچه از نظر تکنیکی (مثل نورپردازی و جلوه‌های صوتی) قابل قبول است، اما نوآوری چندانی در ژانر وحشت ارائه نمی‌دهد و بیشتر به بازتولید فرمول‌های آشنا می‌پردازد.
یک تیم مستندساز و شکارچی ارواح آماتور برای بررسی هتل مرموزی وارد آن می‌شوند که به تسخیر ارواح درآمده است. با پیشروی داستان، حوادث فراطبیعی شدت می‌گیرد و اعضای گروه یکی پس از دیگری قربانی می‌شوند. رازهای تاریک هتل و گذشته‌ی خونین آن کم‌کم فاش می‌شود. درگیری‌های داخلی گروه نیز بقای آن‌ها را تهدید می‌کند. در پایان، تنها تعداد کمی زنده می‌مانند، اما مشخص نیست آیا واقعاً نجات یافته‌اند یا به تسخیر ارواح درآمده‌اند.
