فیلم «تاریک‌ترین میریام» محصول 2024، داستانی آرام، روان‌شناختی و در عین حال مرموز را روایت می‌کند که زندگی یک زن تنها را در بستر شهری سرد و خاموش به تصویر می‌کشد. میریام گوردون، زنی درون‌گرا و گوشه‌گیر، پس از مرگ پدرش در سوگ و انزوایی عمیق فرو رفته است. او که در کتابخانه‌ای عمومی در قلب شهر کار می‌کند، روزهایش را در سکوت و تکرار می‌گذراند، بی‌آن‌که چیزی یا کسی زندگی‌اش را دگرگون کند. اما ناگهان همه‌چیز تغییر می‌کند؛ رابطه‌ای عاشقانه، هرچند ناپایدار و شکننده، وارد زندگی‌اش می‌شود و امیدی تازه در دل تاریکی‌اش روشن می‌گردد. در همین حین، مجموعه‌ای از نامه‌های ناشناس و تهدیدآمیز به دست او می‌رسد که نه‌تنها آرامش ظاهری‌اش را برهم می‌زند، بلکه او را وادار می‌کند با ترس‌ها، خاطرات و رازهای پنهان گذشته روبه‌رو شود. با پیشرفت داستان، میریام درمی‌یابد که این تهدیدها ممکن است به پدرش، یا حتی به بخش‌هایی از زندگی خودش که هرگز با آن‌ها صادق نبوده، مرتبط باشند. فیلم به‌طرزی هنرمندانه فضای سرد کتابخانه، شهر، و ذهن میریام را به‌هم پیوند می‌دهد و تنهایی را نه به‌عنوان یک فقدان، بلکه به‌عنوان یک حضور سنگین و پررنگ در زندگی او به تصویر می‌کشد. بازی احساسی و دقیق شخصیت اصلی، روند کند اما پرتعلیق داستان، و استفاده از موسیقی و نورپردازی مینیمال، همگی در خدمت خلق فضایی وهم‌آلود، افسرده و در عین حال جذاب‌اند. «تاریک‌ترین میریام» بیش از آن‌که درباره تهدیدهای بیرونی باشد، درباره ترس‌های درونی، آسیب‌های روانی و شکنندگی روان انسان معاصر است. در بستر داستان عاشقانه و معمایی آن، فیلم به آرامی روان شخصیت اصلی را کالبدشکافی می‌کند و نشان می‌دهد چگونه گذشته می‌تواند حتی در سکون‌ترین لحظات حال، خود را به‌زور تحمیل کند. در پایان، تماشاگر با این پرسش رها می‌شود: آیا میریام تهدید واقعی را تجربه می‌کند یا سایه‌هایی از روان زخمی او در حال شکل‌دادن به واقعیت‌اند؟ فیلم در نهایت، مخاطب را به تماشای مرز مبهم میان واقعیت و توهم دعوت می‌کند.
فیلم «تاریک‌ترین میریام» روایت زنی تنهاست که پس از مرگ پدرش با غم و انزوا زندگی می‌کند. شروع یک رابطه عاشقانه و دریافت نامه‌های تهدیدآمیز، آرامش زندگی روزمره‌اش را به هم می‌ریزد. این تهدیدها او را به گذشته و ترس‌های فراموش‌شده‌اش بازمی‌گردانند. فیلم با فضایی وهم‌آلود و روان‌شناختی، مرز میان واقعیت و خیال را بررسی می‌کند. در نهایت، مخاطب با این پرسش رها می‌شود که آیا خطری واقعی وجود دارد یا همه‌چیز از ذهن آسیب‌دیده میریام می‌آید.
