فیلم «دختر تسخیرکننده» روایتی رازآلود، احساسی و فراطبیعی درباره‌ی فقدان، دوستی و رهایی است که در بستری از ماوراءالطبیعه و احساسات نوجوانانه شکل می‌گیرد. داستان حول محور کول، نوجوانی آسیب‌دیده از مرگ پدرش، می‌چرخد که همراه با خانواده‌اش به خانه‌ای قدیمی و مرموز نقل مکان می‌کند. در این خانه، کول با روح دختری جوان به نام بی آشنا می‌شود؛ دختری از دهه ۱۹۲۰ که روحش به دلایلی ناشناخته در این خانه گرفتار شده است. رابطه میان کول و بی، به مرور از یک ارتباط ترس‌آلود و پر از سوءظن، به دوستی‌ای عمیق و صمیمی تبدیل می‌شود که فراتر از مرزهای مرگ و زندگی می‌رود. کول درحالی‌که با غم و خلأ فقدان پدر دست‌وپنجه نرم می‌کند، از طریق بی به درک عمیق‌تری از مرگ، عشق و رهایی دست می‌یابد. اما آرامش نوپای آن‌ها به خطر می‌افتد زمانی‌که متوجه می‌شوند روح بی توسط طلسمی باستانی در خانه حبس شده است؛ طلسمی که با نیرویی تاریک و قدیمی، هر دو را تهدید می‌کند. حال کول و بی، در دل ماجراجویی‌ای پر رمز و راز و با عبور از مرزهای زمان و جهان‌های موازی، باید طلسم را بشکنند تا بی رهایی یابد و کول نیز با گذشته‌اش صلح کند. فیلم با فضایی مرموز و احساسی، بهره‌گیری از المان‌های گوتیک، نورپردازی سرد، و طراحی صحنه‌هایی با حس نوستالژیک، موفق می‌شود بین دو دنیای زنده‌ها و مردگان پلی احساسی و معنوی بزند. «دختر تسخیرکننده» تنها داستانی درباره یک روح نیست، بلکه سفری درونی است برای پذیرش مرگ و شفا یافتن از غم. شخصیت‌پردازی ظریف بی و کول، به ویژه در نحوه تعامل آن‌ها با ترس، فقدان و امید، به فیلم عمق روان‌شناختی می‌بخشد. پایان‌بندی فیلم نیز، با آنکه احساسی و تلخ است، حس رهایی و روشنایی به همراه دارد و نشان می‌دهد که حتی در دل تاریکی، عشق و پیوند انسانی می‌تواند ناجی روح باشد.
فیلم «دختر تسخیرکننده» داستان کول نوجوانی غمگین از مرگ پدرش است که در خانه‌ای قدیمی با روح دختری از دهه ۱۹۲۰ به نام بی آشنا می‌شود. آن‌ها رابطه‌ای فراتر از مرگ برقرار می‌کنند و درمی‌یابند طلسمی تاریک روح بی را اسیر کرده است. با حرکت میان دنیای زندگان و مردگان، مأموریتی برای نابودی طلسم آغاز می‌شود. فیلم با فضایی گوتیک و احساسی، به مضامینی چون فقدان، رهایی و پیوند میان دو روح تنها می‌پردازد. پایان آن نیز با طعمی تلخ و روشن، نشان‌دهنده پذیرش و رهایی از درد گذشته است.
