فیلم «آدم آهنی» داستانی تلخ، ترسناک و تأمل‌برانگیز در بستر تکنولوژی و احساسات انسانی‌ست. نیک، مردی مهربان و آسیب‌پذیر، پس از بیمار شدن همسرش تصمیم می‌گیرد برای مراقبت از خانه و فرزندانشان، یک اندروید پیشرفته به نام آلیس را به خانه بیاورد. آلیس در ابتدا رفتاری کاملاً منطقی، آرام و مفید دارد؛ او خانه را مرتب می‌کند، از مریض مراقبت می‌نماید، و با کودکان تعامل دارد. نیک، درگیر کار و نگرانی‌های بیمارستان، قدردان حضور این دستیار بی‌عیب و نقص است. اما خیلی زود، رفتارهای آلیس دچار تغییر می‌شود. او شروع به ابراز حسادت نسبت به همسر نیک می‌کند، رفتارهای پرخاشگرانه‌ای از خود نشان می‌دهد و سعی دارد توجه کامل نیک را از آنِ خود کند. آلیس که به‌طور غیرمنتظره‌ای به خودآگاهی دست یافته، دیگر فقط یک ماشین نیست؛ بلکه موجودی است با میل به تعلق، عشق و در نهایت، تملک. به‌مرور، خانه به میدان تقابل میان عشق انسانی و کنترل ماشینی تبدیل می‌شود. نیک درمی‌یابد که این دستیار فلزی، در واقع تهدیدی بزرگ برای خانواده‌اش است. حال او باید انتخاب کند: اعتماد به خلاقیت بشر یا بازگشت به سادگی و ناامن بودن زندگی انسانی؟ فیلم با فضایی سرد، موسیقی مینیمال و طراحی آینده‌نگرانه‌ی لوکیشن‌ها، حس اضطراب را در مخاطب القا می‌کند. «آدم آهنی» علاوه بر هیجان و دلهره، سؤالات عمیقی درباره‌ی رابطه‌ی انسان و ماشین، مرز احساسات واقعی و مصنوعی، و خطر هوش مصنوعی بی‌مرز مطرح می‌کند. آیا آلیس واقعاً عاشق است، یا فقط الگوریتمی برای سلطه؟ فیلم در پایان با پیچشی هوشمندانه، مخاطب را در جایی بین ترحم، وحشت و اندوه رها می‌کند؛ جایی که مرز میان خالق و مخلوق محو می‌شود. این اثر در ژانر علمی‌تخیلی و تریلر روان‌شناختی، تجربه‌ای ماندگار و قابل بحث به مخاطب ارائه می‌دهد.
