در فیلم ترسناک و روان‌شناسانه‌ی روحم را می‌خورد (It Feeds – 2025)، داستان با ورود هراسان و آشفته‌ی دختری جوان به مطب روانپزشکی آغاز می‌شود؛ دختری که ادعا می‌کند موجودی نامرئی و شیطانی در حال تغذیه از روح و جان اوست. این ماجرا ابتدا به عنوان توهمی روانی به نظر می‌رسد، اما زمانی که نشانه‌هایی غیرقابل انکار از حضور نیرویی فراتر از علم ظاهر می‌شود، جردن، روان‌پزشک جوان و باهوش، همراه با مادرش که توانایی نادر و ماورایی روح‌خوانی دارد، متوجه می‌شوند با خطری واقعی و مرموز روبرو هستند. آن‌ها درمی‌یابند که این موجود، چیزی فراتر از یک هیولا یا توهم است؛ بلکه نیرویی باستانی و مرموز است که با تغذیه از درد، ترس و گناه، قدرت می‌گیرد. با پیشرفت ماجرا، رابطه میان جردن و مادرش نیز دستخوش کشمکش‌های عاطفی و فاش شدن رازهای گذشته می‌شود. آن‌ها در حالی برای نجات جان دختر مبارزه می‌کنند که زمان به سرعت می‌گذرد و موجود تاریک، هر لحظه بیشتر نفوذ می‌کند. با ترکیب عناصر روان‌شناختی، ترس‌های وجودی و جلوه‌های بصری دلهره‌آور، فیلم فضایی سنگین و پرتنش خلق می‌کند که مخاطب را مدام بین باور و تردید معلق نگه می‌دارد. سؤالاتی درباره مرز میان روان‌پریشی و واقعیت، قدرت ذهن انسان و نقش احساس گناه در جذب نیروهای تاریک، در بطن داستان مطرح می‌شود. سرانجام، جردن و مادرش مجبور می‌شوند به دل گذشته، و حتی به مرزهای تاریک روح خود سفر کنند تا راهی برای رهایی دختر و شاید نجات خود بیابند. روحم را می‌خورد روایتی است نفس‌گیر، تلخ و تأمل‌برانگیز از نبرد با شیاطین درون و بیرون.
در روحم را می‌خورد (2025)، دختری وحشت‌زده مدعی است موجودی نامرئی در حال تغذیه از روحش است. روانپزشکی به نام جردن و مادرش که قدرت روح‌خوانی دارد، می‌کوشند پیش از تسخیر کامل دختر، نیروی شیطانی را متوقف کنند. آن‌ها درگیر کشف ماهیت موجود و رازهای پنهان گذشته خود می‌شوند. فیلم میان توهم و واقعیت، روان‌شناسی و ماوراء، مرزی پرتنش می‌کشد. نتیجه اثری ترسناک و عمیق درباره درد، گناه، و شیاطین پنهان در ذهن انسان است.
