فیلم نفست را حبس کن داستانی علمی‌تخیلی و روانشناختی است که در آینده‌ای تاریک و آخرالزمانی جریان دارد؛ دنیایی که در آن هوا کمیاب شده و انسان‌ها برای زنده ماندن باید در سکوت کامل زندگی کنند. در این جهان عجیب، حرف‌زدن ممنوع است، چرا که هر صدایی می‌تواند باعث کاهش سهمیه هوا یا فعال شدن سیستم‌های مرگبار شود. دایان، زنی تنها، همراه با دختر خردسالش در پناهگاهی زیرزمینی زندگی می‌کند و با انضباطی سختگیرانه سعی دارد آن‌ها را زنده نگه دارد. سکوت، نه فقط یک قانون بلکه راه بقاست. اما ورود یک غریبه ناشناس به این دنیای ساکت، نظم سختگیرانه دایان را بر هم می‌زند. این فرد، حامل حرف‌هایی از گذشته است؛ گذشته‌ای که دایان سال‌ها تلاش کرده آن را دفن کند. حالا او باید تصمیم بگیرد که آیا گفتن حقیقت ارزش شکستن سکوت مرگبار را دارد یا نه. فیلم با استفاده از صحنه‌های مینیمال، موسیقی بسیار محدود، و بازی‌های چهره‌ای بازیگران، حس خفقان و تنش را به بهترین شکل منتقل می‌کند. داستان، همزمان هم یک بقا در دنیای فیزیکی است و هم تقابلی عمیق درونی میان احساس گناه، عشق مادری، و نیاز به رهایی از گذشته. سکوتی که در سراسر فیلم جریان دارد، به استعاره‌ای از سرکوب حقیقت و فریادهای فروخورده تبدیل می‌شود. نفست را حبس کن از آن دست فیلم‌هایی است که با کم‌ترین دیالوگ، بیشترین حرف را می‌زند و بیننده را تا آخرین لحظه درگیر سؤال‌هایی عمیق درباره اعتماد، حقیقت و آزادی نگه می‌دارد.
فیلم نفست را حبس کن در آینده‌ای روایت می‌شود که هوا کمیاب و حرف‌زدن ممنوع شده است. دایان با دخترش در سکوت زندگی می‌کند تا زنده بمانند، اما ورود یک غریبه سکوت آن‌ها را به خطر می‌اندازد. این غریبه، دایان را با گذشته‌ای مواجه می‌کند که مدت‌ها از آن گریخته بود. حالا او باید انتخاب کند: حقیقت را بگوید یا در سکوتی امن باقی بماند. فیلم با تنشی روانی و فضایی مینیمال، مفاهیمی چون بقا، گناه و رهایی را به‌تصویر می‌کشد.
