فیلم "روانی آمریکایی" (American Psycho) در سال ۲۰۰۴ یکی از محبوب‌ترین و پر بحث‌ترین آثار ژانر روان‌شناختی-ترسناک است که شخصیت مرکزی آن، پاتریک بیتمن، یک مدیر بانکداری سرمایه‌گذاری جوان، ثروتمند و ظاهراً موفق در نیویورک سیتی است. او زندگی‌اش پر از لوکس، لباس‌های طراح، رستوران‌های گران‌قیمت و نمای خوش‌آهنگ به دیگران است؛ اما پشت این ظاهر بی‌عیب، وجودی روان‌پریشین چشمک می‌زند که با هوس‌های خشن و فانتزی‌های لذت‌گرایانه‌اش در حال غرق شدن در تاریکی است. بیتمن هویت واقعی‌اش را در میان همکاران و دوستان خود با دقت پنهان می‌کند، افرادی که حتی قادر نیستند تفاوت ظاهری بین خود و بیتمن را تشخیص دهند، چون تمامی آنها شبیه هم لباس می‌پوشند، صحبت می‌کنند و زندگی می‌کنند. در طول فیلم، بیتمن به تدریج عمیق‌تر وارد دنیای خشونت، کنترل و شیطنت ذهنی خود می‌شود و مرز بین واقعیت و توهم برای تماشاگر نیز به تدریج محو می‌شود. این فیلم نقد تلخی از جامعهٔ موادگرایانه و بی‌روح دهه ۸۰ آمریکاست که در آن انسان تنها یک عدد در جمع است و ارزش انسانی به قیمت یک جفت کفش ایتالیایی محاسبه می‌شود. با استفاده از طنز تلخ، تصاویر نمادین و بازی فوق‌العاده کریستیان بیل در نقش اصلی، فیلم توانسته است توجه منتقدان و علاقه‌مندان را به خود جلب کند. "روانی آمریکایی" فقط یک داستان دربارهٔ یک قاتل روانی نیست، بلکه نگاهی تند و بیدردی به فراموشی معنای واقعی انسانیت است. هر صحنه، اعم از یک صحبت خانوادگی در رستوران یا یک صحنه خشونت حدی در یک اتاق هتل، با دقت و نمادگرایی بالا ساخته شده است. فیلم با الهام از رمانی با همین نام اثر بریس ایستون الیس، توانسته است مضمونی عمیق دربارهٔ تهیی بودن زندگی در جامعهٔ مصرفی منتقل کند. این اثر نه تنها به عنوان یک فیلم ترسناک یاد می‌شود، بلکه به عنوان یک آیینهٔ سیاه نگاه به ذات بشری و جامعهٔ مدرن.
