فیلم «بد حرف نزن» (Speak No Evil) یک تریلر روان‌شناختی پرتنش است که به‌طرز استادانه‌ای ترس را در دل واقعیت‌های روزمره می‌کارد. داستان از جایی آغاز می‌شود که یک خانواده‌ی معمولی و خوش‌برخورد، به دعوت دوستان جدیدشان برای گذراندن آخر هفته‌ای آرام و لذت‌بخش به یک کلبه دورافتاده در دل طبیعت دعوت می‌شوند. در ابتدا، همه‌چیز ایده‌آل به‌نظر می‌رسد؛ هوای پاک، فضای آرام، غذاهای خوشمزه و گفت‌وگوهای دوستانه. اما به‌تدریج، فضای گرم و صمیمی جای خود را به نوعی بی‌قراری نامرئی می‌دهد. رفتار میزبان‌ها اندک اندک عجیب و غیرعادی می‌شود؛ چیزهایی که در ابتدا شوخی یا تفاوت فرهنگی به‌نظر می‌رسند، به‌مرور رنگ تهدید به خود می‌گیرند. تنش روانی به آهستگی اما پیوسته افزایش می‌یابد، تا جایی که خانواده‌ی مهمان درگیر یک بازی روانی پیچیده می‌شود؛ بازی‌ای که با ترس‌های پنهان، عذاب وجدان، و فشار اجتماعی سکوت گره خورده است. نام فیلم – «بد حرف نزن» – به شکل هوشمندانه‌ای به مضمون اصلی آن اشاره دارد: هراس از بیان حقیقت، ترس از بی‌ادبی یا برهم زدن نظم اجتماعی حتی در شرایطی که خطر در کمین است. فیلم با فضاسازی ظریف و بی‌صدا، و استفاده از سکوت‌های پرمعنا، ضرب‌آهنگی وهم‌آلود ایجاد می‌کند که مخاطب را در اضطرابی فزاینده غرق می‌کند. در نهایت، زمانی که خانواده‌ی مهمان تصمیم به مقابله می‌گیرند، دیگر برای بازگشت خیلی دیر شده است. «بد حرف نزن» با پایانی تکان‌دهنده، مفاهیمی چون اطاعت کورکورانه، فشار اجتماعی و مرز شکنندگی اخلاق را زیر ذره‌بین می‌برد و بیننده را با حس ناتوانی، ترس و تأمل در مورد واکنش‌های خودش در چنین شرایطی تنها می‌گذارد.
در فیلم «بد حرف نزن»، یک خانواده برای تعطیلات به کلبه‌ای دورافتاده دعوت می‌شوند، اما به‌زودی متوجه می‌شوند که چیزی در رفتار میزبان‌ها نگران‌کننده است. تنش‌ها به‌آرامی شدت می‌گیرند و جو صمیمی به ترسی بی‌صدا تبدیل می‌شود. فیلم به‌شکلی ماهرانه ترس را از دل روابط اجتماعی و سکوت‌های اجباری بیرون می‌کشد. خانواده درگیر بازی روانی پیچیده‌ای می‌شود که فرار از آن آسان نیست. پایان شوکه‌کننده فیلم، نقدی تند به اطاعت اجتماعی و ناتوانی در گفتن «نه» است.
